УСЕ МЫ РОДАМ З ДЗЯЦІНСТВА

Далёка не многія выпускнікі школ могуць самаарганізавацца і сустрэцца праз 10, 20 гадоў, а праз 45 і 50 гадоў ужо вельмі нямногія. Але ў вёсцы Лышча жывуць актыўныя людзі, якія добра памятаюць свае школьныя гады, хочуць убачыцца з аднакласнікамі, паслухаць сваіх сяброў, хто як уладкаваўся ў жыцці, як сябе адчувае кожны ў плане здароўя, бо ўсім ім ужо за 60 гадоў.

Да будынка Лышчанскай сярэдняй школы 9 ліпеня 2016 года не спяшаючыся рухаліся выпускнікі, якія скончылі школу ў 1966 і 1971 гадах, гэта 50 і 45 гадоў таму. Абдымкі, пацалункі, смех і воклічы здзіўлення чуліся паўсюль. І не бяда, што ўсе, вядома, пастарэлі, але так жа молада блішчалі вочы і заўзята гучаў смех. Сустрэчы выпускнікоў даўно ўжо сталі добрай традыцыяй для многіх дарослых людзей. Яны асабліва прыемныя, паколькі з'яўляюцца своеасаблівай экскурсіяй ў дзяцінства - самы шчаслівы час у жыцці чалавека. Так прыемна зноў убачыць установу, якая дала пуцёўку ў жыццё, пагутарыць з аднакласнікамі, - асобай кагортай людзей, з якімі аб'ядноўвае агульнае дзяцінства, агульныя ўражанні.

Сёння, шмат гадоў таму, родная школа зноў адчыніла дзверы сваім выпускнікам, запрашаючы акунуцца ў свет успамінаў, дзе былі і дзіцячыя слёзы, і радасці, і памылкі, і ўдачы, першае каханне і расчараванні, а таксама вера ў будучыню і мары, мары, мары ... Выпускнікоў гасцінна сустракалі дырэктар школы Наталля Францаўна Гладун і вучні школы. Яны з гонарам распавядалі пра  жыццё школы, аб новых дасягненнях, пажадалі дабра, здароўя, поспехаў, сям’і, шчасця і нагадалі, што ў школе заўсёды і сэрцы, і дзверы будуць насцеж.

Радасць доўгачаканай сустрэчы за вучнёўскай партай і настальгія па далёкіх школьным гадах. Праз 45 і 50 гадоў выпускнікі Лышчанскай школы вяртаюцца ў родныя сцены, каб яшчэ раз перажыць няёмкасць ад нявыкананага дамашняга задання, горыч выпадковых крыўд і задавальненне адпершых поспехаў на ўроку любімага настаўніка. Яркія ўспаміны і зноў усплылі пачуцці. Праз паўстагоддзе апынуцца ў сваім вучэбным класе, убачыць аднакласнікаў і перагаварыць з суседам па парце, пакуль настаўнік захоплены тэмай урока. І хай школьныя парты адрозніваюцца ад тых, якія былі, а клас абсталяваны сучаснай тэхнікай, пра якую тады і не марылі, толькі тут адчуваеш атмасферу школьнага запалу і юнацтва, якое ўжо не вернеш. Выпускнік 1971 года Людміла Іосіфаўна Прыгодзіч расказвае: «Школа навучыла нас сябраваць, не забываць адзін аднаго, дапамагаць адзін аднаму заўсёды і ва ўсім. Узіраюся ў старыя пажоўклыя чорна-белыя фатаграфіі і радасна надаваць дзіцячым асобамімёны школьных сяброў і сябровак».

Іосіф Паўлавіч Сярэдзіч, выпускнік 1966 года ўспамінае: «Сёння выдатная сустрэча і таму вельмі хацелася б сказаць пра тое, што самыя яркія ўражанні, што побач з намі нашы настаўнікі. Настаўнікі, якія працавалі - гэта Іван Міхайлавіч Пратасавіцкі, Антон Фёдаравіч Крывецкі, Людміла Мікалаеўна Палхоўская, Аляксандра Антонаўна Прыгодзіч, Марыя Паўлаўна і Уладзімір Міхайлавіч Карпушавы, яны выдатныя,  кожнага памятаеш, чуецца голас кожнага. А ўрокі якія яны давалі! 50 гадоў праляцела, а здаецца, што мы зноў іх вучні, значыць, дзеці, - і гэта самае цудоўнае пачуццё».

Жадаем вам, дарагія выпускнікі, чыстага неба, яркага сонца і проста добрага настрою. Мы верым, што школа па-ранейшаму застанецца для вас месцам, дзе можна вярнуцца ў дзяцінства, сустрэцца з настаўнікамі і сябрамі, акунуцца ў прыемныя ўспаміны. Да новых сустрэч!